فاضلاب بیمارستانی چیست؟
29 شهریور 1395
ویژگی های فاضلاب بیمارستانی
فاضلاب بیمارستانی هر گونه آبی است که در طی انجام خدمات بهداشتی- درمانی، کیفیت آن کاهش یافته است. این فاضلاب عمدتاً زائدات مایع است که شامل مقدار کمی جامدات حاصل از فعالیت انسانی (کارکنان و بیماران) یا حاصل از فرآیندهای دیگر مربوط به بهداشت و درمانی شامل پخت و پز، نظافت و لباسشویی است.
فاضلاب بهداشتی- درمانی را می توان به دسته های زیر طبقه بندی کرد:
- آب سیاه (فاضلاب شهری): فاضلاب به شدت آلوده ای است که شامل غلظت بالایی از مواد مدفوعی و ادرار است و نیاز به تصفیه در تصفیه خانه فاضلاب بهداشتی دارد.
- آب خاکستری (گنداب): شامل باقیمانده های رقیق تری است که حاصل از شستشو، استحمام، فرآیندهای آزمایشگاهی، لباسشویی و فرآیندهای تکنیکی از قبیل خنک کننده آب یا شستن نوارهای اشعه ایکس است و به منظور تصفیه، باید از تصفیه خانه فاضلاب استفاده نمود.
- آب باران: از نظر تکنیکی به خودی خود فاضلاب محسوب نمی شود ولی بیانگر رواناب جمع شده بر روی پشت بام بیمارستان ها، سطح زمین، حیاط ها و سطوح سنگفرش شده است. این موارد ممکن است به زهکش ها و نهرها ریخته شود و به عنوان تغذیه کننده آبهای زیر زمینی تلقی شود یا اینکه برای مصارفی از قبیل آبیاری زمین های بیمارستان، فلاش تانک سرویس های بهداشتی و دیگر اهداف عمومی شستشو استفاده شود.
تعاریف دقیق تر و جزئی تر این اصطلاحات را می توان در واژه نامه بهداشت و محیط زیست سازمان جهانی بهداشت (WHO) یافت.
خطرات فاضلاب بیمارستانی
قسمت اعظم فاضلاب بیمارستانی کیفیتی مشابه فاضلاب خانگی دارد و در نتیجه خطرات مشابه را دارا می باشند. همان طور که فاضلاب خانگی به صورت بالقوه عفونی است، فاضلاب بیمارستان هم باید به روشی مشابه و احتیاطی مشابه در نظر گرفته شود.
فاضلاب مراکز بهداشتی- درمانی، خطرات بالاتری را نسبت به فاضلاب خانگی دارد. بسته به سطح خدمات و وظایف مراکز بهداشتی درمانی، فاضلاب ممکن است شامل مواد شیمیایی، مواد دارویی و عامل های مسری بیولوژیکی است و ممکن است حتی شامل رادیو ایزوتوپ هایی باشد. شبکه فاضلاب رو مراکز بهداشتی- درمانی معمولاً غیرقابل نفوذ نیستند و بخش قابل توجهی از فاضلاب بیمارستانی در بیشتر محل ها ممکن است به آبهای زیرزمینی نشت کند. اغلب بیمارستان ها به واحدهای تصفیه فاضلاب در حال کار و مؤثر متصل نیستند و گاهی اوقات حتی ممکن است شبکه های فاضلاب شهری وجود نداشته باشند.
در اکثر کشورهای در حال توسعه، بخش عمده فاضلاب مراکز بهداشتی- درمانی به نهرهای آب تخلیه می شود و در بعضی از موارد بدون هیچ تصفیه ای یا با تصفیه جزئی به آبخوان های زیرزمینی نشت می کنند.
گزینه ارجح در زمینه تصفیه فاضلاب بیمارستان، ساختن سیستم فاصلاب جداگانه برای فاضلاب و رواناب است (به فاضلاب رو های بهداشتی و مجاری رواناب معروفند).
سیستم ترکیبی فاضلاب بیمارستان (که فاضلاب تخلیه شده و رواناب را با هم به مرکز تصفیه منتقل می کند) دیگر توصیه نمی شود.
جمع آوری جداگانه آب خاکستری و آب سیاه به علت اینکه می تواند سبب مشکلات هیدرولیکی ناشی از دبی جریان کم در جمع آوری آب سیاه شود (انسداد) توصیه نمی شود.
آب باران یا رواناب می تواند جداگانه جمع آوری شود و برای باغ ها و دیگر اهداف که به آب فرآوری شده نیاز ندارند از قبیل فلاش تانک توالت ها، شستشوی وسایل نقلیه یا تمیزکاری نواحی سنگفرش شده بیرونی استفاده شود.
تعدادی گودال دسترسی باید به منظور نگهداری و تعمیرات تصفیه خانه فاضلاب بیمارستانی و یا پکیج تصفیه فاضلاب بیمارستانی نصب شوند. فاصله بین گودال های دسترسی باید بین 50 متر باشد تا امکان دسترسی آسان به تمام بخش های زیرین سیستم را فراهم کند. همه لوله های فاضلاب و گودال های دسترسی باید غیرقابل نشت باشند.
به منظور کسب اطلاعات بیشتر، با شرکت تصفیه فاضلاب زیست نگار تماس حاصل فرمایید.
